Wat wilde je vroeger worden?

Als kind wilde ik vooral moeder worden. Ik was dol op mijn poppen. Hoogtepunt van de week was om met de kinderwagen naar de supermarkt te gaan. Nog steeds heb ik daar warme herinneringen aan. Toen ik wat ouder werd groeide de interesse voor persoonlijke ontwikkeling en het menselijk welbevinden. Toch koos ik, na mijn middelbare school, voor een heel andere richting.  

Waarom koos je niet de studie die aansloot bij je interesses?

Ik was in mijn pubertijd nogal onzeker en gevoelig. Ik trok mij altijd veel aan van mijn omgeving en stond nog onvoldoende zeker in mijn schoenen. Het advies was om een meer algemene studie te kiezen. Dus koos ik voor een veilige hbo-opleiding waar ik nog alle kanten mee op kon: Facilitaire Dienstverlening.

Hoe vond je je studententijd?

Mwa… In het begin had ik het niet zo naar mijn zin. Ik heb zelfs nog naar andere studies/steden gekeken maar bleef uiteindelijk toch in Deventer. Op kamers wonen was nog een te grote stap op dat moment. Later, tijdens mijn stage in Nijmegen, ontkwam ik daar niet meer aan. Eenmaal terug in Deventer heb ik – samen met anderen – de HBO-introdagen georganiseerd. Een superleuke tijd, waarin ik veel andere, enthousiaste studenten leerde kennen. Waaronder mijn man Folmer. Het was een periode waarin ik mezelf veel beter leerde kennen.

En daarna?

Het plan was om een paar maanden te reizen om vervolgens verder te studeren. Maar kort voordat ik naar Nieuw-Zeeland zou vertrekken, overleed – geheel onverwacht – het zusje van Folmer. Ik besloot mijn reis te cancelen en in Nederland te blijven. Vrijwel direct kon ik bij een horeca uitzendbureau aan de slag. Vanwege onze verhuizing naar Eindhoven, een paar jaar later, ben ik daar gestopt. In Eindhoven werkte ik als recruiter (werving van nieuwe medewerkers) voor een grote organisatie. Daar heb ik alle facetten van het vak gezien. Van corporate recruitment, het opzetten van een recruitmentafdeling tot employer branding (een soort marketingcommunicatie maar dan voor werknemers). Maar… hoe leuk dat ook was, ik iets bleef missen. Uiteindelijk besloot ik mijn eigen loopbaantraject te volgen: de leuke elementen van mijn vak als recruiter combineren met iets nieuws. De keuze voor persoonlijke ontwikkelingstrajecten, coaching en training was snel gemaakt. Daar lag mijn voorliefde en kon ik iets toevoegen. Ik besloot om diverse trainingen en opleidingen te volgen om de ‘allerbeste’ loopbaancoach te worden.

Hoe ben je in dit vakgebied gerold?

Ondertussen was ik in loondienst bij een ingenieursbureau. Een vervelende ervaring met een van de leidinggevenden gaf de doorslag dat ik nooit meer voor een baas wilde werken. Met mijn kennis, ervaring en visie op de markt besloot ik een online sollicitatietraining te ontwikkelen. Daarbij kwam de ervaring als recruiter uiteraard goed van pas. Ik genoot van de vrijheid en de mogelijkheid zelf iets te ontwikkelen. Ik was nog volop aan het bouwen en genereerde nog geen inkomsten. Er kwam een kink in de kabel en dat  veranderde veel. Het was nu wel belangrijk om inkomsten te realiseren. Ik had drie opties: 1) Weer in loondienst – wat eigenlijk geen optie meer was, 2) Doorgaan met de ontwikkeling van de sollicitatietraining, terwijl dat niet gelijk winstgevend zijn of 3) Gaan freelancen.  Ik koos het laatste.

Om leads te genereren ging ik als een gek afspraken maken in mijn netwerk. Totdat ik in contact kwam met Joyce. Ik ben haar nog steeds dankbaar. Zij was als loopbaancoach bij Randstad HR Solutions op zoek naar een freelancer met mijn achtergrond. Was het mazzel? Ja ik denk het wel! Ik kon daar voor 4 dagen per week aan de slag en maakte deel uit van een team met superlieve maar ook heel ervaren coaches waar ik het vak geleerd heb. Ik kon zowel trainingen geven, (online coaching, outplacement noem maar op) als volgen. Een ontzettend leerzame periode. Ik voelde me als een vis in het water. Na 3 jaar verhuisden we, in verband met een nieuwe baan voor Folmer, met inmiddels drie mooie dochters, naar Lochem. Ik kon gelukkig bij Randstad blijven en dat heeft mij een vliegende start in het oosten opgeleverd.

Heb je zelf ook wel eens lastige periodes in je loopbaan ervaren?

Jazeker. Meerdere! Ik weet nog heel goed dat het bedrijf waar ik de recruitmentafdeling had opgezet, na 3 jaar ging reorganiseren. Ik kon meeverhuizen naar De Bilt maar dat was voor mij geen optie. Ik had net Meike (onze oudste dochter) gekregen en ik wilde juist minder werken. Dus koos ik ervoor om niet mee te gaan naar De Bilt. Mijn ‘zekerheid’ viel weg. Ik moest afscheid nemen van mijn veilige haven. Dat was lastig. Niet alleen vanwege het leuke team maar ook omdat mijn werk en bijdrage er gewaardeerd werden. Een dubbel gevoel dus maar toch maakte ik me op voor een nieuw avontuur. Gelukkig vond ik snel daarna een nieuwe uitdaging.

Een andere nare ervaring had ik met een directielid van een van de vestigingen van het bedrijf waar ik voor werkte. Hij was nogal dominant en conservatief. Vrouwen waren in zijn ogen dan ook ondergeschikt. Ik vond dat hij zich te negatief uitliet over potentiële kandidaten die ik aan hem voorlegde en heb daar iets van gezegd. Dat werd me niet in dank afgenomen. Integendeel. Hij vond dat ik niet in de positie zat om hem daaropaan te spreken. Bam. Een klap voor mijn zelfvertrouwen. Ik kon mijn werk niet meer goed uitoefenen en dat werd zichtbaar in de resultaten. De relatie is nooit meer goed gekomen. Uiteraard werd mijn contract niet verlengd. Dit greep mij heel erg aan. Omdat ik (nog steeds) van mening was dat ik juist gehandeld had. Deze ervaring heeft veel invloed op mij gehad. Mijn vertrouwen in mensen was geschaad. Het duurde even voordat ik een en ander kon relativeren. Ik heb er zo enorm veel stress van gehad dat ik echt moest herstellen. Ik moest weer in mijzelf leren geloven.

En nu?

Ik heb, door wat ik heb meegemaakt, geleerd dat je kunt floreren als je iets doet wat echt bij je past. En ik heb dat gevonden. Ik vind mijn werk superleuk en probeer elke dag nog weer beter te worden. Waar ik veel energie van krijg is het perspectief dat je mensen weer kunt bieden. Dat een vervelende periode voorbijgaat en plaatsmaakt voor positieve momenten. En dat er voor iedereen een plekje op de arbeidsmarkt is die bij hem of haar past. Soms door een rigoureuze verandering en soms maar klein. Ik heb net iemand begeleid die na 20 jaar administratie de zorg in gaat. Dit is gelukt door haar motivatie maar ook omdat ze om hulp durfde te vragen. Ze was niet de enige die solliciteerde maar binnen 3 maanden had ze een opleidingsplek in the pocket. Dat heeft ze echt super goed gedaan. Daar ben ik heel trots op.